ဒုတိယသဂၤါယနာျဖစ္ေပၚလာေသာ ၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းေတာ္မ်ားအရႈပ္ေတာ္ပံု

၀ဇၨီပုတၱကဟူေသာအမည္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏အမည္မဟုတ္ အစုအဖြဲ႕၏အမည္ျဖစ္ သည္။ အစုအဖြဲ႕သည္လည္း တစ္ေခတ္တစ္ခ်ိန္တည္းမဟုတ္၊ ေခတ္ဆက္ဆက္မွာ ေပၚထြန္းလာတတ္ သည့္ အစုအဖြဲ႕မ်ား၏ ဘံုဆုိင္အမည္ျဖစ္သည္။ ၀ဇၨီမ်ိဳးႏြယ္က ဖြားျမင္လာသူမွန္လွ်င္ ဤအမည္ကုိ ခံယူခြင့္ ရႏုိင္ၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေသာအမည္မဟုတ္၊ ၀ဇၨီဟူသည္ ေရွာင္ၾက၊ ကြင္းၾက ဟူေသာ စကားမွ ဆင္းသက္လာသည္။ ထိုအမည္ကုိ ေခတ္အဆက္ဆက္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကသည္။
ယခုလည္း ဒုတိယသဂၤါယနာျဖစ္ေပၚလာျခင္း၏အေၾကာင္းရင္း ၀ဇၨီႏြယ္ဖြားရဟန္းမ်ား၏ အဓမၼ၀ါဒီ ဆယ္ခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။ ဒုတိယသဂၤါယနာကုိ ျမတ္ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးေနာက္ သာသနာႏွစ္ ၁၀၀ (ဘီစီ ၃၈၃)၊ တြင္ ေ၀သာလီျပည္၊ ၀ါလုကာရံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၌ အရွင္ေရ၀တ၊ အရွင္သဗၺကာမိ၊ အရွင္မဟာယသ ဦးေဆာင္ေသာ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးရွစ္ပါး၊ အာဂံုေဆာင္ ရဟႏၲာ ၇၀၀ တို႔က ၈ လ တိုင္တိုင္ စုေပါင္းရြတ္ဆို သဂၤါယနာတင္ခဲ့ၾကသည္။

အရႈပ္ေတာ္ပံုအစ ေ၀သာလီက

ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးသြားခဲ့ေသာ ေ၀သာလီရွိ ကုဋာဂါရေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ ၀ဇၨီပုတၱက ရဟန္းေတာ္မ်ား မင္းမူ၍ေနၾကသည္။ ထိုရဟန္းမ်ားသည္ ၀ိနည္းႏွင့္မေလ်ာ္ကန္ေသာ ၁၀ ခ်က္ျဖင့္ လက္ခံ က်င့္သံုးေနထုိင္ၾကသည္။ ကာက႑က၏သားျဖစ္ေသာ ရဟႏၲာမေထရ္ အရွင္ယသသည္ သက္ေတာ္ရွည္ အရွင္ျမတ္ႀကီး သဗၺကာမိမေထရ္ကုိ ဖူးေျမႇာ္ရန္ႏွင့္ ျမတ္ဗုဒၶသီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ေသာ ကုဋာဂါရေက်ာင္း ေတာ္ႀကီးကုိ ဖူးေျမႇာ္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေကာသမၺီျပည္မွ ထြက္လာခဲ့၏။ အရွင္ယသသည္ ၀ဇၨီပုတၱရဟန္းတို႔၏ သတင္းကို ေကာသမၺီမွာကတည္းက ၾကားသိၿပီးသားျဖစ္ေသာ္လည္း အဆံုးအျဖတ္ မျပဳႏိုင္ေသး။ တစ္ပါးတည္း ေ၀သာလီသို႔ ခရီးထြက္လာခဲ့သည္။ ၀ဇၨီတုိင္းႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ေရာက္လာသည္ ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ထိုသတင္းက အတည္ျပဳလိုက္ရေပသည္။
ထိုေန႔က  ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ေ၀သာလီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ဥပုသ္ေစာင့္ရန္ ကုဋာဂါရသို႔ အဆက္ မျပတ္ေရာက္လာၾကၿပီး ေက်ာင္းေန ရဟန္းမ်ားေရွ႕တြင္ အသျပာေစ့မ်ားထည့္သြားၾက၏။ ထိုရဟန္းမ်ား သည္ အာဂႏၲဳၾကြလာေသာ္လည္း မရွက္ဘဲ ဒကာဒကာမမ်ားကုိ အသျပာလွဴဒါန္းရန္ တိုက္တြန္းေနသည္။ အရွင္ယသက ျမင္ေသာအခါ ရဟန္းႏွင့္ အသျပာမအပ္စပ္ေၾကာင္း ေျပာျပေသာ္လည္း လွဴၿမဲတုိင္းလွဴ ေနၾကသည္။ ဥပုသ္သည္မ်ားျပန္သြားေသာ္အခါ အလွဴခံေ၀စုကို အရွင္ယသအားလည္း ေပး၏။ အရွင္ယသသည္ လက္မခံခဲ့။ ၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းမ်ားက အရွင္ယသသည္ ဒကာ ဒကာမမ်ား၏ သဒၶါတရား ႏွင့္ အၾကည္ညိဳကုိ ဖ်က္ဆီးသည္ ပဋိသာရဏီကံ ျပဳၾကစို႔ ဟု ေျပာၾကသည္။
ပဋိသာရဏီယကံဟူသည္ ဒကာ ဒကာမမ်ားအေပၚ ဆဲေရးျခင္း၊ သဒၶါတရားပ်က္ေအာင္ ျပဳလုပ္ ေသာရဟန္းအား သံဃာထုက ပဋိသာရဏီယကမၼ၀ါစာျဖင့္ ရြတ္ဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒကာဒကာမမ်ားထံ ေတာင္းပန္ပါလွ်င္ သံဃာက ျပန္ႏုတ္သည္။ အရွင္ယသသည္ အေဖာ္ရဟန္းနွင့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားထံ သြား၍ ေရြေငြသည္ ရဟန္းတို႔ႏွင့္ မအပ္စပ္၊ ဘုရားပညတ္ထားေသာအရာသာျဖစ္ေၾကာင္း အျဖစ္မွန္ ေျပာျပၿပီး ေတာင္းပန္ သည္။ ဒကာ ဒကာမမ်ားသည္ အျဖစ္မွန္သိၾကေသာအခါ လွဴဒါန္းမႈမျပဳၾကေတာ့ေပ။ ထိုအေၾကာင္းကုိ ၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းမ်ား သိေသာအခါ အရွင္ယသကို သံဃာ့ေဘာင္မွ ႏွင္ထုတ္ရန္ ဥေကၡပနီယကံျပဳၾကျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အရွင္ယသသည္ အဘိဥာဏ္တန္ခိုးျဖင့္ ေကာင္းကင္သို႔ ပ်ံတက္၍ ပါ၀ါၿမိဳ႕ႏွင့္ ဒကၡိဏာပထရွိ ရဟႏၲာေျခာက္က်ိပ္ထံ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထား၏။ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးမ်ား သည္ ထိုအဓိကရုဏ္း ဆယ္ခ်က္ ကိစၥကုိ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၿပီး အၾကားအျမင္ရွိေသာ ရဟႏၲာမေထရ္ အရွင္ေရ၀တထံ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထား၏။ အရွင္ေရ၀တသည္ စီစစ္သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးေနာက္ အဓမၼ၀ါဒီအျဖစ္သတ္မွတ္ေတာ္မူသည္။
ထိုသတင္းကုိ ၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းမ်ား ၾကားသိေသာအခါ ဥေကၡပနီယကံမျပဳလိုက္ရသည့္အျပင္ ပိုမို ေဒါသထြက္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ အရွင္ေရ၀တထံ လက္ထိုးရန္ ဒကာဒကာမထံမွ ေရႊေငြ အသျပာ၊ ပရိကၡာမ်ား တစ္မ်ိဳးတဖံုျဖင့္ အလွဴခံၾက၏။ ထို႔ေနာက္ အရွင္ေရ၀တထံ လက္ေဆာင္ေပးရန္ ဂဂၤါဆိပ္ကမ္း သို႔ သယ္သြားၾက၏။ ေလွထိုးသမားကုိလည္း အဆမတန္ အခေၾကးေငြမ်ားေပး၍ အျမန္ေလွာ္ခတ္ေစ၏။ ပါ၀ါဆိပ္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အသင့္ယူလာေသာ ဆြမ္းမ်ားဘုဥ္းေပးၾက၏။ ထိုအခိုက္ ရဟႏၲာမေထရ္ အရွင္သာဠသည္ ျမင္ေတာ္မူ၍ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းမ်ားျဖစ္သည္ကုိ သိေတာ္မူ၏။ ျဗဟၼာႀကီးသည္လည္း ထိုရဟန္းမ်ားသည္ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အရွင္သာဠာအား လာေလွ်ာက္၏။ ၀ဇၨီပုတၱကရဟန္း မ်ားသည္ အရွင္သာဠႏွင့္ ျဗဟၼာႀကီးကုိ မျမင္ၾကေပ။ ၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းမ်ားသည္ ဆြမ္းကိစၥၿပီးသည့္ေနာက္ အရွင္ေရ၀တထံသြား၍ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ား ဆက္သကာ ဆြယ္၏။ မရသည့္အခါ အရွင္ဥတၱရထံသြား၍ ဆြယ္ၾက၏။ ၀ိနည္းအရာ မကၽြမ္းက်င္ေသးေသာ အရွင္ဥတၱရသည္ ၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းမ်ား၏ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ရာ မျငင္းသာသည့္အဆံုး ကူညီရန္လက္ခံလိုက္၏။ အရွင္ဥတၱရသည္ အရွင္ေရ၀တအား ၀င္ေရာက္ေလွ်ာက္ထားရာ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးက သင္သည္ ငါ့ကုိ မမွန္မကန္ ေဆာင္ရြက္ရန္တုိက္တြန္း၏၊ ငါ့ထံ၌မေနႏွင့္ ထြက္သြားေတာ့ ဟု ႏွင္ထုတ္လိုက္၏။ အရွင္ဥတၱရသည္ ငိုယိုကာ ထြက္ခြါသြားေလသည္။ ၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းမ်ားသည္ အရွင္ေရ၀တႏွင့္ အရွင္ဥတၱရတို႔အား လက္ေဆာင္ေပး၍ မေအာင္ျမင္ေသာအခါ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တုိင္ပင္ၾကျပန္၏။

၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းတို႔၏ေနာက္ဆံုးပစ္မွတ္

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေ၀သာလီဘုရင္ ကာဠာေသာကမင္းႀကီးထံ ပစ္မွတ္ျဖစ္ လာသည္။ သူတို႔သည္ ဘုရင္ထံ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားဆက္သ၍ “သာသနာ့ဒကာေတာ္မင္းႀကီး ငါတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ေသာ ကုဋာဂါရေက်ာင္းတုိက္ႀကီးကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ၍ ေနခဲ့ၾက၏။ ယခုအခါ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကုိ အပိုင္စီးရန္ တိုင္းတစ္ပါးရဟန္းေတြ စုေ၀းၿပီးလာၾက ေတာ့မည္၊ သူတို႔ မလာႏိုင္ေအာင္ မင္းႀကီး တားျမစ္ေပးပါ”ဟု ေျပာၾက၏။ သဒၶါလြန္ၿပီး ပညာနည္းေသာ မင္းႀကီးသည္ သူတို႔စကားကုိ လက္ခံယံုၾကည္ၿပီး စစ္တပ္လႊတ္ကာ တားျမစ္ထား၏။
အရွင္ေရ၀တသည္ အစည္းအေ၀းေရာက္ရွိလာေသာ မေထရ္ႀကီးမ်ားကုိ “ အရွင္ဘုရားတို႔၊ တပည့္ေတာ္တို႔သည္ အဓိကရုဏ္းေျဖရွင္းဆံုးျဖတ္မယ္ဆိုရင္ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ရာဌာနသို႔ သြားေရာက္၍ ေျဖရွင္းဆံုးျဖတ္ၾကပါစို႔ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္၏။ မေထရ္ႀကီးမ်ားသည္ သေဘာတူလက္ခံၿပီး ေ၀သာလီသို႔ ၾကြေတာ္မူၾက၏။
၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းမ်ားသည္ “တိုင္းတစ္ပါးသား ရဟန္းေတြ ေ၀သာလီဘက္ ကူးလာၾကၿပီ” ဟု သတင္းလႊင့္၏။ သို႔ေသာ္ မေထရ္ႀကီးမ်ားသည္ နတ္တို႔၏အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ လမ္းလြဲမွ ေ၀သာလီသို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၀ဇၨီပုတၱကရဟန္းမ်ားသည္ သာသနာ့တာ၀န္အရ ၾကြလာေသာ အာဂႏၲဳမေထရ္ ႀကီးမ်ားကုိ ခရီးႀကိဳဆို ေနရာထုိင္ခင္းေပးၿပီး ေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳၾက၏။ အလြန္မ်ားျပားလွေသာ သံဃာမ်ားသည္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတြင္ မဆန္႔၍ ေ၀သာလီပတ္၀န္းက်င္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သြားေရာက္တည္းခိုၾက၏။ ဦးေဆာင္ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးမ်ားက ရဟႏၲာမေထရ္ အရွင္သဗၺကာမိ၏ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးတြင္ သြားေရာက္ သီတင္းသံုးၾကၿပီး အဓိကရုဏ္းကိစၥကုိ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ အရွင္ယသသည္ ေ၀သာလီေရာက္ကာစ အေရးေပၚကိစၥေပၚလာသျဖင့္ သက္ေတာ္ရွည္ သဗၺကာမိမေထရ္ႀကီးထံ မေရာက္ခဲ့ရေပ၊ ယခုအခါမွ ေတြ႔ဆံုၾက၍ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္သည္။ မေထရ္ႀကီးမ်ားသည္ အဓိကရုဏ္းႀကီးၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုင္ပင္ ေလွ်ာက္ထားရင္း ညဥ့္နက္လာၿပီျဖစ္၍ အသီးသီး အိပ္ယာ၀င္ေတာ္မူၾကသည္။ အရွင္ေရ၀တႏွင့္ အရွင္သဗၺကာမိ မေထရ္ႀကီးတို႔သည္ မက်ိန္းစက္ေသးဘဲ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး အကဲခတ္ရင္း ဘာ၀နာပြား၍ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနၾကသည္။ နံနက္ေရာက္ေသာအခါ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး ေလးေလးစားစား ေလွ်ာက္ထား ၿပီး အရဟတၱဖိုလ္သို႔ဆိုက္ေရာက္ၿပီးေၾကာင္း သိေတာ္မူေစၾကသည္။
နန္းတြင္၌လည္း အမႈေတာ္ထမ္းမ်ားသည္ တာ၀န္မေက်ခဲ့ၾက၍ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္ျခင္းကုိ ခံရသျဖင့္ ေနစရာမရွိေအာင္ တုန္လႈပ္ေနၾက၏။ တစ္ေန႔ မင္းႀကီးသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အိမ္မက္ဆိုးမက္ေလသည္၊ အိမ္မက္ထဲ၌ ငရဲက်သည့္အျဖစ္ကုိ ျမင္ေယာင္ၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ နံနက္လင္း၍ ညီလာခံက်င္းပ ေသာအခါ ေၾကာက္စရာ အိမ္မက္ဆိုးအေၾကာင္းကုိ ပုေရာဟိတ္ႀကီးမ်ားအား ေျပာျပသည္။  သို႔ေသာ္လည္း မည္သူမွ် အေျဖမေပးႏုိင္ခဲ့ၾကေပ။ ထိုအေၾကာင္းကုိ သိျမင္ေတာ္မူသည့္ ရဟႏၲာေထရီမနႏၵာသည္ ေကာင္းကင္ခရီးမွ အကုိမင္းႀကီးထံလာ၍ သတိေပး၏။
မင္းႀကီး၊ သင္သည္ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳခဲ့မိၿပီ၊ အကယ္၍သာ သင္ေစလႊတ္ေသာ စစ္တပ္ႀကီးသည္ တိုင္းတစ္ပါးမွၾကြလာေသာ မေထရ္ႀကီးမ်ားကုိ ျပစ္မွားမိလွ်င္ ငရဲသို႔က်ေရာက္ရေတာ့မည္။ သာသနာေစာင့္ နတ္မ်ားက စစ္တပ္ႀကီးမ်ားကုိ လမ္းလြဲေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးလိုက္ၾက၍သာ ေတာ္ေပေတာ့သည္။
မင္းႀကီးက ‘ေကာင္းပါၿပီအရွင္မဘုရား၊ ဤအျဖစ္ကလြတ္ေအာင္ မည္သို႔ လုပ္ေဆာင္ရမည္နည္း ဘုရား’ ေလွ်ာက္၏။
သင္သည္ ဓမၼ၀ါဒီမေထရ္ႀကီးမ်ားကုိ ေတာင္းပန္၍ ထိုမေထရ္ႀကီးမ်ားကုိ တရားဥပေဒႏွင့္အညီ ေစာင့္ေရွာက္ပါေလ။ ထိုမေထရ္ႀကီးမ်ား လိုအပ္ေသာအမႈကိစၥမ်ားကုိ ေထာက္ပံ့မႈျပဳကာ သာသနာ့ဒါယကာ အျဖစ္ခံယူပါေလ့ာ။ ေကာင္းပါၿပီအရွင္မဘုရား ဟု ေျဖၿပီးေနာက္ နန္းေတာ္တစ္ခုလံုးတြင္ သာဓုေခၚသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၾကသည္။

ဒုတိယသဂၤါယနာစတင္ျခင္း

သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္ အဓိကရုဏ္းႀကီး ေျဖရွင္းရန္ ၀ါလုကာရံုေက်ာင္းတုိက္ႀကီး၌ စည္းေ၀းၾက၏၊ သဂၤါယနာတင္ေတာ္မူရန္အတြက္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ သံဃာထုမွ အရွင္ေရ၀တႏွင့္ အရွင္သဗၺကာမိ စေသာ ဦးေဆာင္မေထရ္ႀကီးရွစ္ပါး အပါအ၀င္ ၇၀၀ ေသာ သံဃာေတာ္တို႔ကုိ သံဃာထု၏ ဆႏၵအတိုင္းေရြးခ်ယ္ၾကသည္။ သီးသန္႔ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေတာ္မူၾကသည့္အတြက္ အခ်ိဳ႔ေသာ အရိယာ မ်ားသည္ပင္ ထို သံဃာ ၇၀၀ ၌ ပါ၀င္ခြင့္မရၾကေပ။ ဤ၌ ေ၀သာလီၿမိဳ႕ေန ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ကုိယ္စား ေျပာၾကားရန္ အရွင္သဗၺကာမိ၊ အရွင္သာဠ၊ အရွင္ခုဇၨေသာဘိတႏွင့္ အရွင္၀ါသဘဂါမိတို႔ကုိ ေရြးခ်ယ္ေတာ္ မူ၏။ ပါ၀ါၿမိဳ႕မွ ေရာက္လာေသာ ရဟန္းမ်ားကုိယ္စားေျပာၾကားရန္ အရွင္ေရ၀တ၊ အရွင္သမၻဳလ၊ အရွင္ယသ၊ အရွင္သုမနတို႔ကုိ တာ၀န္ေပး၏။ ထိုေနာက္ ပုစၧကပလႅင္ထက္၌ အရွင္ေရ၀တမေထရ္ျမတ္ႀကီး သည္ သီတင္းသံုးေတာ္မူ၍ ၀ိသဇၨကပလႅင္ထက္၌ အရွင္သဗၺကာမိမေထရ္ ျမတ္ႀကီးသည္ သီတင္းသံုး ေတာ္မူ၏။ က်န္မေထရ္ႀကီးမ်ားသည္ ၀ါေတာ္အလိုက္ အသီးသီး သီတင္းသံုး ေတာ္မူၾကၿပီးေနာက္ သဂၤါယနာတင္ေတာ္မူၾကသည္။ သဂၤါယနာကုိ ၈ လတုိင္တုိင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ပစၥယဒကာအျဖစ္ ကာလာေသာကမင္းႀကီး ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။

Submitted by - အရွင္ပညာသိရီ(SIBA000061)